Huil niet voor de tijd gekomen is

len moest, omdat het hoogste tijd was! - Nog kan een tumbler koude melk tegen acht uur ’s ochtends me de obsessie geven van te laat zijn, van straf en van slecht geweten.

Doch buiten werd alles direct al beter, ongeveer tot de straat-buiging, waar de papperige moutlucht begon te dreigen. De moedgevende, troostende melodieën van de klokketorens, de talmende, stokkende klanken onder de klare, strakke hemel, deden allengs een groot deel van angst en verdriet vervagen, hoewel helemaal achter in je hersens aldoor een bewustzijn van onafwendbare narigheden bleef hangen.

In die tijd heb ik slagersjongens, dienstmeisjes, politieagenten en chauffeurs tot de gelukkigste stervelingen gerekend die er bestaan. Zo aardig en elegant de winkeljuffrouwen en typistes er uitzagen, zo gewichtig en deftig met aktentassen bewapende heren ook mochten zijn - ik benijdde ze niet; ze moesten immers evenals ik ‘ergens’ heen, naar kantoren of winkels, hoewel ze denkelijk in tegenstelling met mij de hun opgelegde taak machtig waren en er dus in ieder geval beter aan toe waren. Met slagersjongens echter, die scherpe bochten vlak langs je namen en luidruchtig met hun fietsbellen rinkelden, had ik direct willen ruilen. Niet ouder dan ik zelf, konden ze in mijn kinderlijke verbeelding doen en laten wat ze wilden. Met hun schel gefluit en bloedbevlekte jas wekten ze een bewondering bij me op, die nochtans met een beetje afschuw gemengd was. Ik veronderstelde, dat ze zich uitsluitend met bloedworst voedden, een merkwaardige versnapering, waar ik wel eens van gehoord had en die ik in m’n fantasie zeer versterkende hoedanigheden toedacht.

Nog vaster in hun schoenen om de strijd tegen het zware leven op te nemen stonden de dienstmeisjes volgens mijn mening. Het leek me verrukkelijk een mevrouw, waar je het land aan had, te kunnen opzeggen. Hoe gemakkelijk en plezierig zou het voor mij geweest zijn in smakelijke voldoening enige familieleden en leraren ‘op te zeggen’, waar ik het land aan had. Ja, je kon zien hoe flink en sterk ze zich voelden, terwijl ze in troepjes bij