Huil niet voor de tijd gekomen is

Soms lijkt het of er niets veranderd is, al die jaren niet.

De galmende klacht van een voddenbaas ’s ochtends, die te moe schijnt geworden om helemaal ‘vodden’ voluit te roepen, en het nog alleen maar tot een monotoon, krachteloos ‘...de,

.. .del’ brengen kan. Maar vooral de moutlucht van de brouwerij om de hoek, die de hele buurt in een benauwde, weeïge broeiing gevangen houdt, maakt oude herinneringen wakker. Ook het onaangenaam doffe knallen van mattenkloppen, dat soms als op een afgesproken teken van de verschillends te kanten tegelijk losbarst, bezorgt me hetzelfde hopeloze gevoel van vroeger... O, die alledaagse huiselijke sleurgebeurtenissen; de lachende, schreeuwende dienstboden, die ik vaak nog net zo benijden kan als vroeger; de rij aan rij hoog opgehoopte vuilnisbakken, waar de straatjongens en honden in wroeten en waarvan de vieszoeti-ge stank zich vermengt met die van de bierbrouwerij - alles als vroeger, vroeger. Naast de school was ook een brouwerij...

Nee, ze geloofden thuis niet, dat ik slecht sliep. ‘Onzin, een kind slaapt altijd goed.’ De donkere angsten die ’s nachts op je aanstormden, de angsten die met mout, school en iets watje zelf niet wist, doortrokken waren - ze werden luchtig en lachend weggepraat: ‘Alles inbeelding, je zult je les wel niet geleerd hebben. Hier, drink maar een glas lekkere frisse melk!’ Er scheen een kille, valse zon naar binnen - zo’n februari-zon, waar je aan zien kon, hoe tintelend koud het buiten was. Een zon die schel de goed uitgeslapen, overgezonde gezichten van de familie belichtte. ‘Mispunten,’ dacht je. In de spiegel van het zware buffet tegenover je zag je, hoe je bij ze afstak, hoe miezerig bleek je jezelf uit te grote holle ogen aanstaarde. Maar melk drinken, zo goed het ook volgens allen voor je wezen mocht, - onmogelijk. O, die koude witte plas in je maag, waarmee je haastig weghol-

IOI