Melodieën der stilte

REBECCA EN URIËL.

I

Zij stonden band in band en oog in oog,

Beschermd door t alomvattend eenzaam duister.

Diep in bun hart ontstond een stil gefluister,

Dat beider zielen naar elkander boog.

Er vielen klanken in de oude straat. . .

Het carillon van slanken Zuidertoren Verstrooide zijn muziek als nooit tevoren En jubelde, nu min kwam plaats van baat.

In ieder menschenleven komt een tijd,

Dat koel verstand voor bet hartsgeheim moet zwichten, Dat schaduw, die door ons bestaan beenglijdt,

Verdwijnt in ’t flonkeren van nieuwe lichten.

Want teer geluk komt steeds onvoorbereid En onontkoombaar eiscbt bet nieuwe plichten.

18