Melodieën der stilte

OVERDRIJVEND ONWEER.

Grauw lag het veld: de zon was nog niet onder, Maar van den einder dreven wolken aan;

Heel flauw en ver klinkt een gegrom van donder, Schuw gaan wat schapen hij elkander staan.

Stil is het bosch; de wind beroert de twijgen,

Een enkel blad zwerft sidd’rend over ’t pad,

Een lichtstraal flitst; de vooglen, angstig, zwijgen, Alsof een vijand hunnen weg betrad.

Maar vóór het dreigend weer nog los kan komen, Verschijnt een wonder aan de grijze lucht:

De zon geeft plots weer kleur aan veld en hoornen En door de stilte trilt een zanggerucht.. .

Zooals de zon het somhre vroolijk maakt,

Zoo heeft jouw zang mijn droevig hart geraakt.

17