Melodieën der stilte

Maar ook kunt gij zoo droef en peinzend mij aanschouwen. Hoe somber klinkt dan uw gerucht. . .

’t Is als een zucht Van hen, die troostloos rouwen.

Vaak is het mij, of gij droefgeestig moet getuigen:

„Ik heb zoo menig stoer geslacht „Veel leed gebracht...

„Kan men in weemoed juichen?”

Uw ochtenddamp, uw avondschijn, uw stille nachten,

Verlichten zelfs het bitterst leed.

Door u vergeet

Ook ik mijn droefste klachten . . .

Wie kan als u, o zee, den mensch vertroosting geven?

In u alleen is eeuwigheid,

Gij blijft altijd

Naar nieuwe schoonheid streven.

0 zee, o stille zee, hoezeer kan ik verlangen Naar uw steeds wisselende kleur,

Naar uwen geur,

Uw nooit voltooide zangen . ..

15