Liederen van huisvlijt, Eerste deel

„En een venster schoof omhoog Aan den voortgeplanten boog Van de murwe hokken ;

Bij het vleiend roode licht Kwam te schemeren gezicht, Bleek in zwarte lokken.

„Hoordet gij haar kleine stem Zingen een ver lied van hem, Die haar heeft verlaten ?

De begeerde droefenis Die in alle schoonheid is, Heeft hij haar gelaten.

„Toen zij zong haar melodij, Een oneindig medelij Werd in u geboren,

En uw luisteren aldaar,

Als een priester tot altaar, Heeft u uitverkoren.

„Slaap nu,” sprak de stemme zacht „Want verkleuren gaat de nacht; Dageraad wil blinken.

Om het schemerende huis Wordt geboren een gedruisch En ik hef de klinke.”