Van de nieuwe gemeenschap der Menschen

En verder sprak Zij, die u schonk de Rede,

De stroomende, die in de Ruimte is,

En overgaat van plant in dier, kolom Wordt, waterval, zonsopgang en nachtduister, De eeuwig wisselende ommegang,

Van schennend duister in een louter licht,

De altijd wiegende, onzichtbre wel,

Die blinden ziende maakt, de tragen vlug,

Het lage hoog, de verte handnabij,

En plant in dieren wisselt, dier in mensch, — De nimmer rustende, die altijd bouwt,

En nooit voltooit haar hemelen en aarde,

Haar zend ik tot u, de Saamhoorigheid,

Zij is mijn wil. Zij is de liefde niet,

Zij is de wreede schoonheid van het licht,

Dat de stilstaande poelen opendekt,

Zij is de stormwind van d' oceaan,

Die raakt de lendenen der vele golven,

Opdat de Zee zich worde ahbewust,

Zij is de regen, die de boomen vruchtbaar,

De typhon, die de vale dampen jaagt,

De bliksem, die den einder openslaat. —

En ook tot U wil zij inslaan, o mensch,

In uwe maatschappij zal zij inslaan,

Zij zal in u inslaan, zooals een vonk,

Vliegt in het dorre afgelegde hout,

En maakt het eensklaps van begeerte wakker, Zich te veranderen in een blauwe vlam;

Tot uwe maatschappij wil ik inslaan,

73