Van de nieuwe gemeenschap der Menschen

Hij zong omdat hij moest» omdat de wind,

De lucht, de hemel, de rivier, de zee,

De wolken, en de boomen, en de bergen Zeiden tot hem, zing ons het heerlijk lied, Waarop wij eeuwigen gaan door het Ruim Te stijgen naar de samenhoorigheid;

Zing ons de late vreugde van het licht,

Wanneer het op de avondlijke landen,

De wegen afzoekt naar het kleine kruid,

En vindt de beek, en stort zich daarin weg;

Zing ons het aarzelende van de dauw,

De schoonheid zing van het volmaakte dier,

De beving van het blad, den steel, het riet,

De bloem, den boom, de welving aan den hemel; En zing ook uwe ziel, wijl haar doorvoer,

Een huivering van 't komende gebeuren*

Zong hij de kunstenaar omdat hij moest?

Omdat ik in hem was, omdat ik riep Zing mij mijn wezen uit, zeg Mij mijn naam,

Houd in uw lied, een spiegel aan mijn oogen, Opdat ik blinde, hoorende mij zie,

Maak mij alziende, vat mijn lichaam aan,

Leg voor mij uit, het spinsel mijner handen,

Geef mijn gedachtelooze plan, uw plan,

Klink m' aan mijzelven uit, hier is mijn kleur,

Mijn klank, mijn licht, mijn lijn, maak mij tot beeld, Waarin ik sta gestegen voor uw oogen,

Ik de dienstbare, gij mijn maker, God*

59