Van de nieuwe gemeenschap der Menschen

Doorheen het dak der Eeuwen, naar het licht,

Te werpen van zich af een goor verleden*

En maken met elkaar het nieuw gericht,

Nieuwe verhoudingen en lichtend Heden*

De loongod weg, de slavernij heeft af,

Het blinkend goud waarop de menschheid staarde* Het vindt geen inhoud meer, het vod, dat laf En voos, den mensch gemaakt heeft op de aarde*

En ruim de hoofden, en de harten wijd,

En lichtende het denken en de oogen,

En zingende de menschen, en bereid Elkaar te dienen met hun alvermogen*

Is dit aan u geschied, gij oude knecht,

Gij van een geest gebogen en gekrompen,

Met oogen aarzelende en onecht;

Van waar dat licht, dat uit u komt geblonken*

Hebt gij U opgestoken naar den dag,

Is Communisme in uw ziel gevallen,

Zijt gij nu blinkende, wijl gij gezag

En d' ouden loonheer wegwierpt, Gij vasallen ?

Ziet op, gij kwaamt in menschgewijden staat,

In de saamhoorigheid van alle dingen,

Gij zijt geklommen in den dageraad,

Gij toeft waar hemelen en aarde zingen*

51