Van de nieuwe gemeenschap der Menschen

Hem wil ik zien en in zijn denken delven,

Den Ziener wil ik zien, en dan Uzelve O natuur, zien in het norsch gelaat En U aanroepen, dat gij hebt gefaald In al wat gij ooit deedt, en hebt behaald Onwillige, die ooit het goede deed,

De roem, te doen aan schepselen veel leed, Zoodat zij U vervloeken ieder uur;

Ik wil uw menschheid weten o natuur,

Ik wil uw menschheid naakt zien en ontwaakt, En weten waarom gij aldus gemaakt Hebt, Haar, natuur, met uw werktuig het licht Uw oogenlooze brandend felle schicht,

En uwe hellingen, uw veld, en wal,

En mijn, en rots, en kloof, en bergkristal,

En struik en plant en erts en steen en dier En Radium en mineraal en wier En met uw opperste saamhorigheid En met uw Ruimte en beslotenheid Geheven tot een kostbaar blauwen vacht Waarin de sterren staan met goud beslagen, Terwijl in 't allerdiepste van uw zijn De roof geschiedt in 't moordende venijn,

Uw menschheid ziende, klaag ik U aan Natuur, dat Gij op aarde liet ontstaan Dit wezen blinkende, dat schoonheid draagt, En in zijn diepste wezen zich verlaagt.

43