Van de nieuwe gemeenschap der Menschen

Waarin een klare hemel zich kan doopen;

Ik wil hem in het rythme hooren loopen Van den bevrijde, naar de menschen toe,

En worden als een vers, hij wist niet hoe;

Ik wil hem zien zich buigen over boeken Van het voorheen, en naar de oorzaak zoeken Waarom de menschen staan vijandig afgedeeld; Ik wil hem zien, wanneer hij wordt bespeeld Door zangvermoeden, naar een toekomst helder, Waarin de rijpe mensch opstaat, vermelder Niet van het leed, maar van de levensvreugd;

Ik wil hem zien, waar in zijn denken vleugt Herinnering aan een onwaardig lijden;

Ik wil hem zien, daar hij oproept de tijden Waarin wij nü zijn, veinzend en onwaar, Vervreemden, en vijandig aan elkaar;

Ik wil hem zien, daar hij naar déze ziet,

De waan verduisterden, in wien het lied Werd oorlogskreet en zingend vaandelteeken;

Ik wil aandachtig zijn, daar hij gaat spreken Vol hoofsheid en meelij, van het geslacht Dat het op deze aarde heeft gebracht,

Tot vechten om bezit met staal en stift,

En koper masker, stinkgas, en vergift;

Ik wil hem zien, en wil van hem navoelen De golvingen, die in zijn denken woelen,

Waar hij minachtend aanwijst, lid voor lid,

De menschheid dezer aarde, als de klit Die aan de ketting ligt van Eigebaat;

42