Het wonder

zingen. Haar gelaat zingt. Haar zilver gelaat blinkt van zang. Haar fijne gegraveerd gelaat met het zilveren filigram hoofdhaar buigt zij in de bedstede, over de broze trekken der jonge moeder. Uit deze stijgt het matgouden licht van een glimlach, en hare lippen vormen zich een woord te zeggen.

Stil zijn, zegt de oude vrouw, de oude moeder.

In de zingende kamer, binnen de van licht weifelende bedstede, het fijne matzilveren gelaat blinkt over het voddig gesprei der dekens.

In de doortrilde kleine ruimte, in de smette-looze zaligheid van het zingende weifellicht, zijn nu bijeen, de moeder en het kind, en het kind.

Maar van onder het pluizig gesprei der dekens heft zich op, de arm der jonge moeder en haar andere arm omvat het kind en zij dekt haar borsten open en zij legt het kind aan haar heilige lichaam.

En toen geschiedde het wonder.

De zingende ruimte liep vol gestalten. De herders kwamen en de koningen uit het morgen-

13