Het wonder

stond boven u. Waar is het betoover end ry thme-spel van uw onhandig lichaampje, daar het te loopen aanving, en waar zijn de klankjes uit uw mond, uw mond die was als een zingend speeldoosje. Waar is de geestigheid uwer vingertjes, wanneer uw handjes zich bewogen in haast, in haast. En o, de onverschrokkenheid uwer oogen, uwer doorzichtige oogen, die openstaan, omdat zij niets hebben te verbergen. Waar is deze?

Voortaan hebt gij alles te verbergen, want het wonder is van u afgevallen, toen gij de woestijn der menschen binnenkwaamt.

Als gij beveelt, zal uw stem hard worden, en veinzende, wanneer zij verzoekt.

Weet gij nog hoe lieflijk gij waart, wanneer gij uwe bevelen gaaft en hoe grappig dringend, wanneer gij vroeg?

Eertijds liept gij rechtop, maar nu is de lijn van uw gestalte buigzaam geworden, de hand van uwen meester heeft haar geboetseerd en daar is geen houding meer in u. »

Uw oogen zien snel maar heimelijk. Plotseling

18