God

Stilte binnen de spangen van het woud. — Waarom ben ik van diepe woorden vol En spreek mijzelf niet uit — Iets antwoordde: In u is het vermoeden van een God.

Het licht, het brandende, jaloersche licht,

Balt tot een zon, en bliksemt in zwaardslag,

Of doolt verdwaasd, — wij grijpen zijne gestalt’ En zetten hem op aarde tot een toorts.

De fonkelzware rinkelzee loomt aan,

Zij draagt in haar geluid het eeuwig vragen — De onvoldane zee — zij wentelt zich,

Wij weten u o zee — wij wentelen u.

En gij o amarante lucht, vlokkig geschrift Waarin alle geheime teekens dwalen,

Van worden en vergaan, en overgang, en zijn, Wij knoopen los de kernen van uw draad.

Want gij o sprakeloozen allen, gij Eeuwige sterren, zonnen, zee en vuur En wij uw klankendragers op de aarde,

Waar wij elkander raken, ontstaat God.

42