De soldaten

Over de spade in den grond geplant,

Wanneer wijd over het verstilde land Een held’re klank naar het Angélus riep; — Daar stonden zij dan, neer, gebogen diep Als stille beelden langs den wijden akker; —

Die werkers, in wier hart een god werd wakker, Waarom staan zij nu langs den weg geschooid?* Wat deden U de boomen, die gij hebt gerooid,

En bij den kop gevat en van den grond gebeten, En af geknaagd en tot een hoop gesmeten,

Die oude boomen hadden niets misdaan,

Zij gingen ieder jaar te bloeien staan,

En brachten aan de landen versche geur En ritseling en klank en blad en kleur, Behoedzaam hield de moederhand getast,

Der wijde takken bevend groote last,

Als droeg zij hare kinderen omhoog,

En kleedde ze onder den hemelboog,

Met fijne jurkjes purper en scharlaken,

En liet ze met hun hand de luchten raken,

De fijne lucht, de zilvren atmosfeer;

En dan bewogen zij, zooals geveêr,

Van stille vogels die niet willen vliegen,

Maar stille staan en zich in schoonheid wiegen, De koppen neer, de vleugels saamgespreid; — Ge hebt ze lamgeslagen en verspreid,

Dat ze luid gilden in den donkren nacht.

Gij hebt die arme vogels omgebracht Gij hebt de moeder en het kind vermoord,

En heel mijn mooie plek ligt nu vergoord!

Vele stemmen:

Weest dan vervloekt om deze daad, Barbaar!

16