Liederen der gemeenschap, Tweede deel der liederen

Ben ik de berg, — hij steigert naar zijn top En aan zijn voeten hamert zee-geklop;

De hemel giet een eeuwigheid om hem;

De wind begaat hem met een harde stem; —

Ben ik nu berg en hemel, zee en wind,

Daar hun gelaat zich in mijn beeld bevindt?

Ben ik het gras dat opkijkt aan den vliet, —

Ben ik het kleine armelijke riet, —

Ben ik de vonkel in den regenval, —

Ben ik de stilte bij het wijde dal, —

Ben ik de sprakelooze die ontving De spraak van ’t eeuwig sprakelooze ding; —

Zij zijn uit mij, ik ben uit hen bereid,

En tusschen ons is er geen onderscheid!

Ik ben ze alle, ieder tegelijk:

Een wijde hemel en een aarde-rijk;

Ze zijn mijn klank, mijn licht, mijn kleur, mijn lijn, En boordevol moet ik hun zegger zijn.

8