Van ouds 'De morgenster'

pest voor je oogen is —> schuif dan teminste wat dichter onder de lamp — (hij doet het) jij kan d’r om lachen — maar ik mot me d’r wel an ergeren, ’k Heb in geen tijen zooveel glazen gemist. Die vliegen hier. Die vreten ze al z’n leven op. We hebben ’m toch niet genomen tegen dat loon, om te zitten bidden. Mijn ken je niet wijs maken, dat-ie van de Blauwe Knoop is. Blauwe knoop. Blauwe knoop, ’k Heb ’m pas gister motten verzoeken dat krankzinnige ding uit z’n knoopsgat weg te nemen. Je zou d’r ’n relletje mee in de zaak krijgen. En ’k zou ze geen ongelijk kennen geven. Dat had jij ’m zelf motten zeggen.

Simon. ’k Heb ’t niet opgelet.

Moeke. Ach kom. Jij ziet precies wat je wil zien en wat je niet wil zien. De Morgenster en de blauwe knoop. Da’s om over te vertellen. Da’s vuur en water.

Simon. (lachend) Dan is de blauwe knoop van den braven Arend vuur en wij zijn ’t water.

Moeke. Wat sloof je je uit, Simon. Affljn, je mag... (het crucifix bedoelend) Heb jij dat daar neergezet?

Simon. Wat?

Moeke. As je je niet de moeite geeft van je krant op te kijken, ken je moeilijk begrijpen wat ’k bedoel, ’t Christusbeeld. Of het de pastoor ’t?

Simon. Nee, ik.

Moeke. Waarvoor?

Simon. Waarvoor? Zoo maar.

Moeke. Nee, nou jok-ie. D’r is tusschen jou en de pastoor iets voorgevallen. Heb-ie woorden met ’m gehad?

Simon. Hoe kom je ’r op, moeder?

Moeke. Hij ging zoo anders as gewoonlijk weg, zoo, ’k zou haast zeggen, uit z’n humeur. Nee, zeg maar niks: ’k heb ’t door. Ik zag ’t an de manier waarop-ie na Meta keek. Natuurlijk. Ik was nog zoo handig om te be~

70