Van ouds 'De morgenster'

Simon. (lacht hardop) Zoo moet ’k als kind ook gezeten hebben. Heele tijjen lang. Moeder zei: ’n hond van eigenwijsheid. Dat is ’t biechtgeheim, meneer de pastoor — ik ben — ik ben — ik ben stellig blind ik zie niets meer.

Pastoor. Mallepraat. Dat geloof ik in de laatste plaats.

Simon. Ik mocht dus zeggen: we wachten op dat — en dan zullen we verder zien

Pastoor. Je gaf ’n vlammetje — je liep naar ’t raam voor de sleutel van de buitendeur — je zei: u ziet ’r goed uit — Hoe heb ik ’t met je, Simon? Geef je aan angst-stemmingen toe ?

Simon. Nee, nou zeker niet meer. Dat heb ’k in ’t begin, toen ’k oogenblikken had, dat de sterker wordende nacht me de keel dichtschroefde. De dag na vader’s dood — juist vijftien dagen gelejen, wist ik ’t. Toen zei de dokter: je ziet nou zeker al ’n boel beter, want ik merk aan je pupillen, dat de druppels uitgewerkt zijn. Toen zei ik: ’n massa beter, dokter. Daar stond moeder — daar m’n meisje, en die waren misschien nog meer in spanning as ik. Goed zoo, zei de dokter: de kunstmatige blindheid kan ’r nou niet meer zijn — je oogen zijn gaaf — as ’t langer geduurd had, zou ’t ’n andere oorzaak gehad moeten hebben, 't Heeft langer geduurd. Veel langer. Elke nieuwe dag is ’n eeuwigheid. Veertien dagen gelejen, bewoog ’k nog in 'n mist. Nou is ’t de meest volkomen nacht — ’n nacht zonder sterren — behalve de Morgenster....

Pastoor. Is dat géén overdrijving?

Simon. Geen overdrijving, ’k Zou God op m'n knieën danken, as ’k kon overdrijven.

Pastoor. Maar de dokter....?

Simon. As ’t licht niet meer hinderde, kon 'k den donkeren bril afzetten, en dan moest ’k nog ’ns bij ’m anloopen, as ’k ’t nóódig vond. ’t Licht het me niet meer gehinderd, en ’k vond ’t niet noodig. Arend het me ’n specialiteit

66