Van ouds 'De morgenster'

gezonden, op ’n middag dat ’k effen alleen was. Die zei dadelijk — zonder te aarzelen — die zei wat ’k u heb gebiecht.

Pastoor. Dat moet je moeder dan toch____

Simon. Dat moet moeder niet. Waarom ? Ik heb me an de omstandigheden angepast. Ze zullen ’t langzamerhand vanzelf — langzamerhand as mijn geheim geen geheim meer kan blijven.... As ’k moeder ging zeggen: zoo is ’t met me gesteld, dan — wat dan? — dan zou ze den eenen klap na den anderen krijgen — ze voelt zich nou in ’r eigen huis bij *r eigen zoon — en ik — ’k weet haast niet meer óf ’k me ongelukkig voel —* ’t lijkt of ’k de groote winterslaap begonnen ben, iets vroeger dan anderen — ’k heb geen pijn, geen verdriet — ’k leef as ’n monnik in ’n klooster, en as ’k bidden wil, hoef ’k m’n oogen niet eens te sluiten. Dat heb ’k boven andere geloovigen voor.

Pastoor, (neemt z’n hand) Niet verbitterd zijn, m’n zoon — God, de Vader....

Simon.... God-de-Zoon, God-de-Heilige Geest ’k Heb

’n tijd van m’n leven niet geloofd. Nou heb ’k m’n evenwicht terug — ’t evenwicht van ’n bascuul in ’n winkel. An de eene zij ’t geluk, an de andere 't gewicht, de ballast.

Pastoor, (vermanend) Bruigom....

Simon.... Noem me Simon -— 'k kan dat andere niet hooren, niet hooren. ’k Heb m’n evenwicht terug, as niemand ’r zich verder mee bemoeit, niemand ’n doorslag bij ’t geluk wil geven, ’k Doe m’n plicht. Van af de groote stilte in de sterfkamer, m’n plicht. Van af ’t heendragen van de kist, m’n plicht. Ik ben nou tenminste wat voor die twee vrouwen, voor m’n moeder en — voor ’t meisje,

dat’k gemeen behandeld heb, zooas mannen ’n vrouw----

Weeg m’n woorden niet te zwaar.... Voor die twee kan ik wat zijn. Voor anderen niet. Da’s uitgeschakeld.

Pastoor. Als ’t dus met je oogen zoo blijft....

Simon.... Met mijn geheim....

Pastoor. Met jouw geheim ofschoon ’r meer wonde

67