Van ouds 'De morgenster'

heb gezegd. Nou 'k eenmaal hier ben, in de kamer waarvan je me zoo’n boel verteld heb, begrijp ’k alles beter. Vergeef ’t Simon. We zijn nou allebei in ’t huis van je ouwers. En zoo waar de lieve God me hoort, ik zal ’t probeeren goed te maken, ’k Ben ’n schrikkelijke egoïst geweest, ’k Wou je voor mezelf alleen. En dan denk je ’r niet an, dan vergeet je, wat ’n moeder.... wat ’n moeder .... voor ’r kinderen doet.... As ik de mijne niet zoo vroeg verloren had, zou ’k zeker anders gedaan en gedacht hebben.... Je mag ’n kind niet van.... Dat mag je niet.... En as je nou enkel maar zeit: Mee, ik ben alles vergeten, alles en alles, dan is ’r niemedal gebeurd, zullen je moeder en ik je zoo verzorgen, jou en je vader.... Wat?

Simon. Kijk me ’ns in m’n oogen. (hij bukt zich over ’r)

Meta. Goed, liefste.

Simon. (staart haar aan, glimlacht in ’t vage over haar heen).... ’r Is iets an je.... ik weet niet wat.... ’r is iets anders an je.... ’k zie je door ’n mist.... of ik an de wal sta.... en jij van ’n schip komt.... en da’k door

’t troebele in me oogen heen ’r is iets héél anders

an je....

Meta. ’r Is dat we zielsveel van je houen....

Simon. We?

Meta. Ik.... je moeder.... wij allemaal. Vergeef je ’t ?

Simon. Niet praten. Laat me even je lippen, (raakt de

hare vluchtig aan) Dat 'r zoo’n wonder, dat ’r zooveel

bloemen in ’n kroeg kunnen groeien, in ’t donker.

Moeke. Twaalf uur. Heb-ie de deur an laten staan? ’k Hoor al volk. (gestommel) Ja, hou je geduld maar! (in de schenkgelegenheid) Wie was ’r ’t eerste? Nee, eerst centen, vadertje (trekt ’t glas terug) Proeven doen we as

we onze verplichtingen nakommen. (Ruzie en gekrakeel van stemmen).

EINDE VAN HET TWEEDE BEDRIJF

60