Van ouds 'De morgenster'

Nou, Meta, water genoeg. Je kijkt natuurlijk op van z’n vreemd gezicht met die donkere bril. Daar wen je gauw genoeg an. (wenkt haar niet langer te huilen, en fantaseert gebaren, die Meta niet zelf maakt) Ja, leg je hoed daar maar zoolang neer. En daar is ’n spiegeltje voor je haar, ofschoon je voor Simon op ’t oogenblik geen twoilet hoeft te maken. Het ’t buiten toch nog zoo gewaaid, dat je haar....? (wenkt wat opgewekter te doen) Mooi zoo. Nou zit ’t veel beter. En me mantel zou ’k maar afleggen. Je blijft hier natuurlijk ’n bordje kippensoep meeneten. ’t Zal dan meteen de eerste maal zijn da-je ons de eer andoet. Zit je eindelijk? Dat het voeten in de aarde gehad. En nou ben ik natuurlijk te veel, nadat jullie mekaar in zoo’n poos niet gezien hebben, ’k Ben werendig blij, meid da-je hier gekommen ben.... je ken ’t met een lichaam niet an: ’n zieke man, ’n drukke nering en ’n groot kind nog las-tiger as ’n dozijn kleine.... (kust haar) Pas je in Godsnaam op ’m? (af in keuken)

Simon. Wat dee ze?

Meta. Niets.

Simon. Boog ze zich niet over je?

Meta. ’k Weet ’t niet. ’k Zit jou enkel an te kijken, (grijpt z’n hand) Heb-ie nog pijn?

Simon. Nee.

Meta. Waarom draag-je die bril dan?

Simon. Weet ’k zelf niet. Of ’k ’m op heb, of af doe: asjeblief.... ’k zie niks meer en niks minder nou overdrijf ’k.... daar bij ’t raam schijnt de zon.... die doet hier weelderig vandaag....

Meta. Laat ’m dan af, as ’t voor de dokter mag. Met die bril op, herken ik je haast niet. (glijdt eenvoudig op de knieën en praat eenvoudig) En ’k heb zoo’n behoefte je weer te herkennen. Omdat ik je zoo’n poos kwijt ben geweest, ’k Heb taal noch teeken van je gehad in zes weken tijd. ’k Dacht dat we voor goed van mekaar af waren. Vergeef me al ’t leelijke, dat ’k dien avond in drift

59