Van ouds 'De morgenster'

'k ben blij, dat u, dat u.... Wil u — wil jij — wil u vandaag hier blijven, en, en, 'm ’n beetje oppassen, ’n beetje op ’m letten— We motten toch an mekaar leeren wennen,... Ik tril op me beenen van moeheid.... Ik ken niet meer.... Maar in den naam van onzen Lieven Heer, neem ’m me niet heelemaal af ' zeg ’m nog niet alles----

Meta. Nog niet alles?

Moeke. Ik meen, ik bedoel — nog niet alles van wat u mijn vertelde, (door tusschendeur) Simon.... Simon, hier is iemand om je te spreken.

Simon. (van uit z’n houding) Wie?

Meta. Ik.

Simon. Wie is ik? D’r zijn zooveel honderd-duizenden ik-ken.

Moeke. Je meisje. Meta.

Simon. (verzit in verwondering) Mee, ben jij ’t?

Meta. Ja, ik ben 't, Simon.

Simon. Wat doe jij, hier?

Meta. Ik kwam Herkent-ie me niet?

Moeke. Suscht! Ze het je gezocht en gezocht, wist niet dat je in ’t Gasthuis lee, net zoo min as ik ’t wist voor ik je brief----

Simon. En mijn brief an haar?

Moeke. Het ze niet gekregen.... Die het natuurlijk de schapenbeul, met z’n duizend schapen in de week, van z’n minderjarige dochter in beslag genomen. En nou ken jij heel knap wezen, Simon, maar ’n brief die-ze van je gappen, ken je moeilijk lezen, laat staan beantwoorden. Toen.... Simon. Waarvoor voer jij ’t woord, moeder? Dat kan ze toch zelf? (Meta draait zich af naar 't raampje, met den rug naar ’m toe, droogt zich de oogen)

Moeke. Dat ken ze natuurlijk zelf en beter as ik, maar ze het bloemen voor je meegebracht en zet die in ’n glas.

58