Van ouds 'De morgenster'

tretje met ’r hangende haar en ’r linten ’r nog toen ze zes was?

Moeke, Nee.

Simon. Nee? Meen je dat?

Moeke. Het je vader weggesloten.

Simon. Waarom?

Moeke. Hij wou geen herinnering meer.

Simon. Hij wou geen herinnering meer! Alsof je herinnering zoomaar kan wegsluiten. As dat in ’t leven kon

— as je dat in je vermogen had, zou alles ’n boel makkelijker zijn. Ik stik soms in herinnering. En vooral de laatste dagen, nou ’k af en toe m’n vuisten van ongeduld bal, om uit m’n gevangenis los te kommen, (met bedwongen wanhoop) Ach God, ach God! Neem ’t me niet kwalijk. Fijn is die stilte hier. Vannacht was ’t op dezen zelfden stoel ook zoo zalig.

Moeke. Ben jij vannacht ? (hij knikt) In ’t stikkedonker ?

Simon. In ’t stikkedonker. Enkel om ’t kwartier ’t slaan van de torenklok, zooals nou.

Moeke. Jongen, wat heb je daar an?

Simon. Ik oefen me ’n beetje, zonder getuigen.

Moeke. Je oefent je? Wat is dat voor mallepraat?

Simon. ’k Heb zelfs geprobeerd op me handen te staan

— weet je nog wel? En 't lukte. Toen heb ’k ’n pijp van vader opgestoken. En an honderd en een dingen gedacht, honderd en een. De kraan van je waterbak daar heeft gelekt, en as ’k me niet vergis, liep ’r 'n muis of ’n rat. ’k Kon natuurlijk niet vragen: wie ben je?

Moeke. Simon....

Simon. Moeke.

Moeke. An wie dacht je, terwijl je vannacht daar ben gaan zitten, omdat je natuurlijk niet slapen kon?

48