Van ouds 'De morgenster'

met ’t tappen niet most aflossen. Waar kijk je naar, jongen ?

Simon. Ik? Ik kijk naar niks.

Moeke. En ik zag je met je oogen zoeken —

Simon. Zoeken kan ’k wel. Maar zien nog niks. As de kogel van dien stakker even dieper geraakt had, had ’k blindemannetje kunnen blijven spelen. Coba en ik hebben ’t hier wel gedaan, as vader sliep en jij....

Moeke. Nee, waarachtig — daar ben ’k bij gaan verzitten .... Noemde je de matroos, die je haast vermoord heeft, en voor wie je je nou nog niet bewegen ken, ’n stakker ?----

Simon. Waarom niet? Ik heb de schrik en de pijn gehad, maar over een of twee weken ben ’k mezelf weer — en hij weg z’n uniform — weg z’n toekomst — weg z’n moeder, as-ie ^fr een heeft.... As je ’n paard met ’n

gloeiend stuk ijzer brandt, trapt-ie en slaat-ie op hol----

Als je ’n mensch met — met — met dat dol maakt, doet-ie dingen, waarover-ie later....

Moeke. Ik had nog gezeid om ’m niemeer te tappen

Simon. Dan ben je die eene keer braaf geweest, moeder, maar ’n andere keer laat jij ’n paard op hol slaan....

Moeke. Begin je alweer? Is dat nou ?

Simon. Nee, nee, nee.... Ik ben voor jou teruggekom-men, omdat ’k van je hou en zoo’n zielsmeelijjen onder die omstandigheden met je had. (een stilte) Moeder!

Moeke. Ja, m'n kind.

Simon. Heb je al die tijd niks van Coba gehoord? Moeke. Niks.

Simon. ’k Heb den heelen nacht an ’r liggen denken. Moeke. Dat doe ’k zoo dikwijls.

Simon. Wat ’n klein schattig ding was ’t. Staat ’r por

47