Van ouds 'De morgenster'

den, en hoe de visschies de volgende morgen allemaal dood waren, omdat ze niet bij kunstlicht konden bestaan?

Moeke. Ja, ja, m’n jongen. En wat heb jij toen gehuild!

S i m o n. Hoe heb jij ’t zoolang bij kunstlicht kunnen harden, moeder?

Moeke. Ik? Best.

Sim on. Herinner je je nog hoe ’t bij je eigen vader en moeder thuis was?

Moeke. Me moeder — al zou je op me trappen: ’k

ken me niet indenken hoe ze ’r uitzag.... Ik was amper negen, toen ze stierf.... Vier jongere zussies en broertjes, die ik most verzorgen en oppassen.... Hoe ’k ’t klaar heb gespeeld is ’n godswonder geweest.... ’t Was moeke voor, moeke na.... Zoo hiet ’k nou nog.... ’s Zondags bleef vader thuis, most ’k na kerktijd met de flesch onder me schort ’n hartversterkinkie hier voor ’m gaan halen.... Da’s me eerste ontmoeting met je vader geweest, die zijn vader in die dagen hielp. Angstig hoe de tijd vliegt. En wat ’n herinneringen an dit huis, da'k haast niet meer uit ben gekommen, omdat ik voor jullie most zorgen en me handen vol met jullie had, terwijl je vader van ’s morgens zes uur af met de klanten bezig was. ’t Nare was alleen de tijd — dat zal je nou wel beter begrijpen — as ik in positie was — en dan — iedere vrouw in zulke omstandigheden het van die eigenaardigheden de lucht van de jenever niet verdragen kon — en ’r toch voor de zaak an most wennen.

Sim on. As ik wel is hard tegen je geweest ben, moeder, mot je ’r maar niet over piekeren — je het je as ’n — as ’n heldin voor ons allemaal gedragen.

Moeke. As ’k jullie maar had kennen behouen. Dat met je twee broers — en dat met je zuster was verschrikkelijk. Toen jij ook nog weg was, heb ’k hier dikwijls diep-ellendig over je zieken vader gezeten, tenminste as ik Job

46