Van ouds 'De morgenster'

Moeke, (opent tusschendeur, legt vinger op den mond wenkt Meta achter in de Tapperij te wachten) Nee. Niemand. (Meta wordt onzichtbaar)

Simon. Kom dan effen dichter bij me zitten. Ja, zoo. Hoe is 't met vader?

Moeke. Gezond, as je ’m niet tegenspreekt. En as je ’m wèl tegenspreekt, kankert-ie zoo hardop, da’k me vingers in me ooren stop, en ze d'r in laat dansen, om de zeewind te hooren, zooals we allemaal as kleine kinderen deeën.

Simon. D’r is toch stellig iemand, ’k Heb ’t zand op de vloer hooren knarsen.

Moeke. Dan zal ’k de voordeur op slot doen. (roept) Is daar iemand ?.... Zoo. Ben je nou gerust ? En al waren ze ’r met d’r zessen, verstaan kennen    ze    toch    niemedal.

Simon. Da’s nou    enkel de gedachte    van ’n    oogenblik je

eigen adem binnen deze vier wanden te kunnen hooren. Nou voel ’k dat je me aankijkt.

Moeke Dat doe ’k ook.

Simon. En as ’k    nou jouw gedachten    mag    lezen: dan

denk-ie: hij het ’n    sentimenteele bui.

Moeke. Glad ’r naast. Maar ook heelemaal 'r naast. Ik dacht an ’t luchten van de bedden en de soep, die zoolang-zaam-an mot worden opgezet. We eten kip en die laat 'k dan voor ’n extra-sterk bordje voor jou en je vader.... Wat kijk je?

Simon. Ik luister.

Moeke. Wat hoor je dan toch telkes?----

Simon. De stilte. Je zou haast zeggen: de heilige stilte. As je zoo as ik kunstmatig blind ben gemaakt, om de ontsteking van je oogen te genezen, leef je soms in ’n andere wereld, 'k Voel me as ’n visch achter de glazen wand van ’n aquarium. Weet je nog, da-je me d’r eens een op me jaardag cadeau het gegeven, met ’n rotsje in ’t mid

45