Van ouds 'De morgenster'

S i m o n. 'k Heb al meer poolshoogte genomen, gister en eergister, toen jullie nog sliepen, 'k Zie 'r zeker uit as 'n spookverschijning met die zwarte glazen op me bleeke snuit? Waar sta je, links of rechts?

Moeke. Zie je nog zoo weinig?

Simon. Dat trekt wel bij. De pijn is radikaal weg. De druppels, die de dokter met z'n spuitje in me oogen gespoten het, hebben me fijn geholpen. Maar die troebele mist zal 'k nog wel 'n poosje met me rond kennen dragen. Wat is 't hier zalig rustig. Je herkent de kamer niet. In mijn bed hoor je 't zwakkies dat 'r dienst in de kerk is. Hier ken je door de stilte je weelde niet. Da's de klok van de hel hiernaast, niet?

Moeke. De klok van wat?

Simon. Van de hel hiernaast.

Moeke. Waarvoor dient dat nou?

Simon. Hoe laat is 't?

Moeke. Bij elven.

Simon. Dan hebben we nog 'n uur. Goddank. Wat is hier 'n vreemde lucht. Hoe komt die — die lucht hier ?

Moeke, (neemt z'n hand, geeft 'r 'n kus op, brengt haar naar 't glas van Meta) Bloemen.

Simon. Dat is lief van je. Dank je. Waar is je hand gebleven ?

Moeke. Hier, m'n jongen.

Simon. (kust haar hand) God zegen je moeder. Wat voor bloemen zijn 't?

Moeke. Nou vraag-iemeeras 'k ken verantwoorden, 'k Ben zoolang as 'k mezelf ken, net tweemaal buiten geweest, en dan was 't nog om je gestorven broertjes te begraven. (Meta laat in de tapperij iets vallen).

Simon. D'r is iemand hiernaast.

44