Van ouds 'De morgenster'

Moeke. U mag niks.

M e t a. Dat is toch — dat is toch geen manier....

Moeke. Nou waarschuw ik jou nog effen kort en bondig

— ga in 't fatsoendelijke of anders— 't Het me alles lang genoeg gekropt— 'n Ander zou je niet te woord hebben gestaan.... Mijn zegen had je toch nooit en nog is nooit gekregen.... Ik mot geen vreemd geloof in mijn familie.... Je het m'n man en mijn as 'n soort vullis behandeld, en we hebben ook nog 'n beetje trots. Al hield je van 'm as van onzen lieven Heer zelf. Uit is uit. Ik vecht voor me zoon. En dat zal jij later net zoo hard en net zoo goed, as je teminste geen onmensch ben, as je zelf moeder....

Meta. Dat — dat ben ik.

Moeke. Wat zeg je?.... Ik vraag wat je zegt: ik heb je niet goed verstaan.

Meta. Ik kan 't me vader niet zeggen — en ik wou 't u niet zeggen, omdat u as 'n vijandin over me staat — 'k heb niémand an wie 'k 't kon vertellen — en da's me waanzinnige ellende in al die weken geweest — ik geloof

— ik weet 't zeker----

Moeke. Van mijn zoon?

Meta. Van hem.

Moeke. Van mijn Simon?

Meta. Van Simon. Goeien dag.

Moeke. Stil nou. Stil nou effen. Dus ? Ga nog effen

zitten. Daar ben ik .... Daar .... Ga zitten. Hoe oud ben je?

Meta. Twintig.

Moeke. En, en — hoe hiet je?

Meta. Dat weet u toch wel?

Moeke. As ik 't wist, zou ik ’t u — zou ik ’t jou niet vragen — m'n zoon sprak altijd van z'n meissie — 'k heb je tot vandaag enkel as dochter van je vader gekend----

41