Van ouds 'De morgenster'

Meta. Ik hiet Meta.

Moeke. Angstig. Angstig. Daar tol ik nou van op me stoel. Hoe zee u dat?....

Meta. Meta.

Moeke. Meta? Meta? Wie z’n uitvinding is dat? Meta. Van me moeder.

Moeke. Dan mot je je moeder uit mijn naam zeggen.... Meta. Me moeder is dood.

Moeke. Dan zeg je ’t ’r niet. (staat op, haalt uit de Tapperij ’n tweede glas water, keert terug, zet ’r de door Meta meegebrachte bloemen in, gaat weer zitten. Een stilte). Maar, maar, as dat nou allemaal waar is.... Ik vertrouw ’t niet — ik vertrouw ’t nog geen levende seconde: waarom ben u dan meer as veertien volle dagen en nachten, terwijl ’t van de smerige vechtpartij met die dronken matroos in al de kranten gestaan het, en me zoon met naam en toenaam genoemd wier — waarom ben u dan zoo lang onder water gebleven ?.... As ik dan zoo’n razend verdriet heb en ’n kind onder me hart draag, weet ’k wat ’k doen mot, as ’k lees, dat de vader van dat kind door ’n revolverschot zoo gewond is, dat-ie haast z’n twee oogen----

Meta. Het-ie erge pijn gehad?

Moeke. Da’s ’n tweede ding.

Meta. Was ’t zoo vreeselijk?

Moeke. Ik vraag u....

Meta. Vraag nou niet meer? Wat doet ’t ’r allemaal toe. ’k Ben driekwart gek geweest. Niks kon me meer schelen. Je begrijpt toch zoo wel, dat as ’k geweten had, dat ’k dan.... ’k Heb ’m dien morgen hier zelf na binnen zien gaan, met z’n tasch. Toen dacht ’k: hij het zich met z*n ouwers verzoend — hij het me met die brief voorgelogen — hij het z’n keus gedaan —- hij loopt de Tapperij, waarin-ie nooit meer ’n voet zou zetten in —* hij trapt me van zich af —

42