Van ouds 'De morgenster'

M e t a Ik wou niet van 'm af. 'k Ben 'm achterna

geloopen, heb staan soebatten, en toen-ie niet te buigen was — buigen doet-ie nooit — en 'r bij bleet mekaar ’n paar dagen met rust te laten, om over jullie gedoe en dat van mijn vader na te denken — as-of je denkt as je van elkander houdt — toen heb ’k ’m in me drift zulke leelijke dingen over „De Morgenster” gezeid....

Moeke. Dat zal de Morgenster d’r zorg zijn!

M e t a U en uw man zoo uitgescholden, dat-ie me

vierkant liet staan.

Moeke. Gelijk het^ie. Gezegend zal-ie wezen.

Meta. Elke avond overdag dorst ’k niet — heb ’k an de overkant staan kijken en loeren — heb ’k an men-schen, die niet te dronken waren....

Moeke. Hier worden geen dronken menschen bediend.

Meta Heb ’k an dien en gene gevraagd of ze Simon

niet gezien hadden.... U stond achter de toonbank van zeven tot half negen, maar ’k had geen moed....

Moeke. Zou u ook niet gerajen zijn geweest —

Meta. Ik wist niet dat-ie in ’t Gasthuis lag.

Moeke. Ik ook niet. Maar mijn het-ie geschreven.

Meta. Mijn misschien ook. Maar ik denk dat me vader....

Moeke. Jawel, ’k Vraag me alleen af, wat ’k met die verhalen noodig heb. As u denkt hier nog is onrust te stoken, dan vischt u achter ’t net. Uit is uit. Wat eenmaal ’n barst het, raakt die barst nooit meer kwijt. U is zoo laag en zoo liederlijk geweest, ’n zoon tegen z’n ouwers op te zetten, tegen z’n ouwers en de broodwinning van die ouwers —* alsof wij Columbus zijn, die de sterke drank hebben ontdekt — da’k God en de Heiligen in me ziel dank, da’k me zoon, hoe dan ook weer bij me terug heb. Nou, met den Zondagschen sluittijd ben je de Tapperij door-gekommen — en morgen zou je Simon weer an z’n kop zaniken....

39