Van ouds 'De morgenster'

Moeke, 'k Wou dat je ophoepelde ik mot an de slag. Hij 't uit-gemaakt! Hij....

Meta. Vraag *t 'm zelf.

Moeke. Met Sint-Juttemus as de schapen — o, nee, *t bennen kalven — as de kalven op 't ijs dansen.

Meta. Hij zee: laten we mekaar is 'n poos niet zien we zijn misschien al te ver gegaan ~ jij kan mijn ouwers niet zetten — ik kan jouw vader niet zetten — we kijken mekaar telkens an, met iets dat ons van mekander vervreemdt — ik heb spijt van 'n heele boel dingen, en dat heb jij ook — ik mot mezelf geweld an doen, om me moeder voorbij te loopen — jij legt met je vader overhoop — en, en, 'k heb soms 't gevoel, dat 'k niet genoeg van je hou, want as 'k genoeg van je hield, zou 'k sterk genoeg zijn, om mezelf niet te verwijten, en niet telkens weer over me ouwers en die kroeg....

Moeke. Zei-ie dat?

Meta. Dat zei-ie — over me ouwers en die kroeg te tobben. Toen kregen we woorden. Van 't een kom je in 't andere. Ik zei....

Moeke. Mensch, wat interesseert me dat nou!

Meta Ik zei: as je zoo over je ouwers tobt, mot je

na je ouwers gaan, ik hou je niet vast.... Daar hoef je me niet nijdig voor an te kijken as je jaloers ben, ken je enkel jezelf ik heb nooit me moeder gekend en as ik u, door 't raamhor heen, an al die vieze kerels jenever zag schenken, dacht 'k: dat ken zijn moeder niet wezen....

Moeke. O, dacht u dat?

Meta. ....Val nou niet over elk woord. Ik stik in me zenuwen.... 'k Zit op me stoel te draaien.... 'k Laat u enkel maar hooren, dat 't niet mijn schuld alleen is, dat ik *1 niet an gedacht heb, 'n jongen waar 'k zoo dol op was.....

Moeke. Jawel dol. Da's dan 'n bijzondere soort van dolheid geweest....

38