Van ouds 'De morgenster'

/

geglimlacht. Een vloekte» Toen keek 'k om* Ze waren alle zes be-zo-pen. Ze dronken om beurte uit 'n witte flesch met —' met 'n blauw vocht. Spiritus. Spiritus om te branden. Blauw gemaakte spiritus. Blauw gemaakt, om 't niét te laten drinken. De zon scheen op de flesch. D'r vielen bloesems van de takken. Ze waren alle zes be-zo-pen. As ze opstonden hadden ze ’t an 't ruggemerg, zooas.... Een had oogen zoo rood-beloopen, da-je zelf de pijn voelde. Ben ik nou niet stapel-krankzinnig, da'k dat jullie vertel. Stapel, stapel! Maar zes tegelijk zie je niet dikwijls. Daar zie je 't zóó niet. Toen ben 'k opgestaan, heb ze 't vergift uit d’r pooten geslagen — zijn 'r 'n paar over me heen gevallen, die 'k van me af heb getrapt, en twee anderen, 't minst beschonken, zijn me juilend en vloekend achternageloopen tot hier voor de deur----

Bruigom, (geinteresseerd).... Da's de pest voor ze, gekleurde brand-spiritus. 't Kost ze de helft minstens goed-kooper. En zonder water 'r bij, is 't niet te drinken....

Moeke. Zat dat je nou dwars?

Sim on. Dat zat me dwars.

Moeke. Dat die kerels in 't Plantsoen....?

Sim on. Dat ze me tot hier voor de deur....

Moeke, (geprikkeld) Wat gaat jou dat an, wat gaat ons dat an?

Simon. Niks.

Moeke. Nou dan?

Simon. Hier werd „Hulp" en „Moord” geroepen — hier.... Daar mot je weer an wennen as je zoo'n poos in de stilte van 't Gasthuis gelegen het----

Bruigom. Niemand dwingt je.

Simon. Niemand zal me kunnen dwingen. Dat heb ^#k in die korten tijd gevoeld, 'k Had je niet zoo motten schrijven. En geen eed doen, die 'k toch niet mocht houen, omdat jij m'n vader en jij m'n moeder ben. Da's

32