Van ouds 'De morgenster'

gaan.... Je hoeft mekaar niet te likken en te zoenen, maar je ken toch op ’n andere manier toonen, da-je van elkaar houdt, da-je blij ben mekaar nog in leven te hebben an-getroffen, ’n Vreemde, ’n wild-vreemde, had niet belab-berder kennen binnenkommen, as jij. Ik geneerde me voor de pastoor.

Sim on. Ik ook.

Bruigom. Hij ook.

Sim on. Nou begint ’t weer — en ’k wil niet dat ’t begint. Daar heb ik ’n gelofte voor afgelegd.

Bruigom. Weer — (lacht snerpend) — hèhèhè! — weer ’n belofte....

Moeke. Jongen, zeg nou is eerlijk: wat zit je dwars sinds ik bij je was, en je zoo heel anders praatte?

Sim on. ’k Ben met de beste bedoeling na jullie toege-kommen — ’k had ’n half uur gelejen nog geen andere gedachte — God mag me straffen as ’k lieg — ’t was nog geen half uur gelejen! — dan, dan naast je neer te zitten, vader, met jouw hand in de mijne.

Moeke, (zacht) Doe dat dan nog —

S i m o n. Kan ’k niemeer. Ik ben — ’k weet niet wat ’k ben — ’k loop en doe en denk zelf as onder ’n verlamming  As je me op ’t oogenblik zou zeggen, til je armen

op, til je handen op, dan zou ’k ’t haast niet kennen.... En twintig, dertig minuten gelejen, zat ’k nog midden in ’t groen van ’t Plansoen, en voelde me zoo zeker, zoo stellig____

Moeke. Das altijd de eerste dagen na ’n ziekte, as je in de buitenlucht komt----

Simon. Nee. ’k Weet wat ’t me gedaan het. Hier was de boom met z’n witte bloesems. Zoo, in de rondte, liep de bank. Hier zat ik. Achter zaten zij. Met d’r zessen. Ik moet ’r ’t eerst geweest zijn. Anders zou ’k m’n handen niet hebben kunnen vouwen, en tot onzen Lieven Heer

31