Kamertjeszonde

de wind, zilverwit, groen. Langs het rijtuig raketten de takken, wuivend in zonlicht. Telkens is het nieuw, anders, ravotten de blaren, groeten statig de verende pluimen. En telkens is er Ander zonlicht, fronst het groen van geluw naar koperbrons. En telkens is Anders het verre gesjilp van vogels. O, ⁵t is zo wel - gelukkig.

‘Jij ben een goed mens, Alfred.’

‘Wat noem je goed ?^?

‘Nou, ik weet niet.⁵

‘Ik ben helemaal niet goed.⁵

‘Ja, jij ben goed. Dat voel ik.⁵

‘Je kunt wel es verkeerd voelen,⁵ lach ik, mallig.

‘Nee. Hiér niet.⁵

Mooi zegt ze dat. KAn ze slecht, lelijk zijn als ze zulke zuiver-gevoelde dingen denkt ? Nee. Ze is ziek geweest. Al de mensen in de stad, in de stad van straten, huizen, stof, verstikking zijn ziek. Buiten, in het groen, in de zuiging van de wind, komt er leven in hun longen, in hun ziek gevoel, in hun gedood denken. Wij zijn beiden ziek geweest. Wij zitten als twee herstellenden, met heerlijk vóórvoelen van aankomend leven, met nog krachteloos geleund-hangen tegen de kussens, met slap bewegen van witte ziekenhanden, met stille schuwheid voor het wat felle zonlicht, met langzaam, diep gorglend ademhalen. Wij zijn nog zwak, nog bleek, nog wat verschrikt. Maar we kómen er, in het groen, in het zacht groen, in de helder aanlokkende wind, in de streling van zon.

‘Hou je een beetje van me ?⁵ zeg ik - zo maar.

‘Ja, ik mag jou wel. Als je maar niet zo érnstig ben.⁵ ‘Ik zal niet meer ernstig zijn.⁵

‘Je kunt me zo ankijken, soms, zo akelig-ernstig. Daar kan ik niet tegen.

Je moet een beetje doen zoals anderen.⁵

‘Ik probeer eerlijk te zijn,⁵ zeg ik wéér zwaar-op-de-hand.

‘Ben ik dat dan niet ?⁵ ‘Nee.⁵

‘Zie je, daar heb je nou zo iets.⁵

‘Je liegt dikwijls. En vóél je dat ik het merk.⁵

‘Ik lieg nooit... Ik praat eerder mijn mond voorbij... Hoe kun je een vrouw zo iets lomps zeggen...⁵

‘Nee... Je moet daar niet kwaad om worden... Je moet ook niet denken dat ik je hatelijke dingen wil zeggen... We liegen Allemaal... Denk er es over na... Maar ik bedoel bij jou dAt liegen, dAt oneerlijk-zijn, dat zo opzettelijk gebeurt, zo grof is, dat je niet goed vol kunt houden als een ander je in je ogen kijkt.⁵

98