Kamertjeszonde

inspanning, met zekere mate van tevredenheid een hoofdartikel lezen. De muziek Tètétè... hindert je niet. ⁵t Hoort erbij:

WAT IS WAARHEID ?

‘Het is leerzaam, verschillende mensen te horen over een en hetzelfde feit. Geen redenaar of hij kan u verhalen van hoorders, die hem <Vader> laten zeggen, terwijl het woord <Moeder> door hem was uitgesproken. Zwart heeft de een gezien, terwijl de ander, die er ook zelfbij is geweest, bij het heil van zijn ziel volhoudt, dat het wit is geweest. Iedereen kan hiervan voorbeelden aanhalen, en het loont de moeite te onderzoeken waaraan dat verschillend horen en zien van dezelfde gebeurtenis, dat verschillend waarnemen van hetzelfde voorval te wijten is.

Vooreerst dienen wij de dwaling af te leggen, dat wij onbevooroordeeld zouden zijn. Dat er neutrale mensen zouden rondwandelen op aarde is een verzinsel.⁵

Zeker zou ik bij het neerschrijven dezer Herinneringen, die ik publiceren zal - ja zeker, ik schrijf ze geenszins om mezelf nou es gemeen-geniepig wijs te maken dat ik ze opzout voor mijn erfgenamen - nee, nee, néé: ik wil er bij grijnslachen én glimlachen énstrak-lachen en ketters vloeken als ze door de wereld rollen - zeker zou ik niet zolang geeuwen over advertenties en hoofdartikel, waarbij allicht aan pogen naar ‘grappigheid’ gedacht wordt, ware het niet dat ik die avond voor het eerst van mijn leven werkelijk een bladzijde las en het geteem zonderling passend vond om me af te leiden van de stuitende vertoning op de planken (stuitend om het jammerlijk stuk brood dat die ‘kunstenaars’ dreef tot getrouwe nabootsing van zielszieken of minderwaardigheidstypen), zonderling passend voor dit fatsoenlijk dorpjesvolk, zonderling passend voor een klasse zonder idealen. O, in een bui van opstandigheid, als muziek tjingelt en jé nog wacht op een café-chantant-vrouw voor je teruggaat naar je kamertje om alleen, alléén in de wereld verder te arbeiden bij je pijp- is zo’n hoofdartikel van een wél vet, lomp, stinkend burgermans-bedrog. Wat een man die zo iets te overdenken geeft. Die zit nooit scheef op de bril van z’n plee, die krabt zich niet in gezelschap als een vlo hem prikt op z’n bilvlak, die bepeutert niet de knoopjes van z’n gulp, die is wel wijs, die ként hét leven.

Eindelijk.

Daar heb je haar. Ze is in groen satijn met witte kanten. Mooie armen

76