Kamertjeszonde

wel eens wat, soms geregeld, soms ongeregeld. Nooit veel. Niet genoeg om van rond te komen met twee kinderen. Anders had ik allang niet meer gezongen.’

‘En je zei straks...⁵

^cAch jij! Wat ben jij alle-jezis zwaar op de hand. Je lijkt wel een ouwe man in je praten!⁵

^c Vin jij het dan prettiger om met ploerten en leegkoppen te babbelen ?⁵ ‘Als ze maar lollig zijn. Je mot geen blikke dominee willen zijn.^{5 c}Daar heb ik weinig aanleg voor. Ik vin het alleen maar beroerd dat je... dat je... Hóü je van je man ?⁵

^cVan me man?⁵ zegt ze scherp, ^cnee, niks. Niet zó véél! Voor mijn part

zie ik hem nooit terug.⁵

‘En je gaat naar Amerika?⁵

^cIk bén er nog niet,⁵ praat ze luchtig.

‘Was ie niet goed voor je?⁵ ‘Jawel. Jawel.⁵

Ik houd m⁵n mond. Vreemd, een uur geleden, haatte ik haar, haatte ik haar met al de heftigheid van opstijgend bloed, vond ik ⁵r een ruwe, plompe vrouw. Nu verplaats ik mijn melancholie óm haar, zet haar in een centrum van triestigheid, waaraan ze misschien zelf vreemd is.

Zwijgend lopen we. Haar arm leunt zwaar op de mijne.

‘Wat een ndtte boel, hè ?⁵ zegt ze verdrietig.

‘Ja, naar weer.⁵

‘Ik heb nog wel me lage schoentjes an.⁵ ‘Je hebt toch geen natte voeten ?⁵ ‘Nou zo’n beetje.⁵ ‘We zullen wat anstappen.⁵

Het Sarphatipark ligt nors, schaduwzwart. Lichtplassen krimpen over de keien.

‘Weet je wat toch wel gelukkig moet zijn ?⁵-zegt ze, na een poos.

‘Nou?⁵

‘Als je goed en wel in je kist legt.⁵ ‘Hè, wat een inval!⁵ ‘Soms heb ik een walg van het leven.⁵ ‘Kom, onzin.⁵

Maar nu is het er, is het leugenpantser éven gebroken, wiegt een zachte sympathie, de éérste, tussen onze levens.

54