Kamertjeszonde

‘Zo.’

‘Nóu verdient hij goed geld. In Amerika is het vak nog niet zo aan lager wal. In Amsterdan is het vet van de ketel.’

‘Is het waar dat u in café-chantants zingt ?’

^cJa. D’r was een tijd dat mijn man geen cent verdiende. Toen ben ik voor hem en de kinderen weer aan het zingen gegaan.’

‘Wéér?’

‘Ik dee het van mijn tiende jaar af. Ik zong in de Vic toen ik kennis aan hem kreeg. Mijn vader en moeder hebben altijd gereisd.’

‘Vreemd. Ik heb uw naam nog nooit gehoord.’

‘Na mijn trouwen heb ik in Amsterdan niet meer gezongen. In de provincie kennen ze me goed.Volgende week zing ik in het Casino in Den Haag.’ ‘Is dat geen hondebaantje ?’ vraag ik.

‘Wel nee. Als je maar succes hebt. En-wat doet ü voor de kost ?’

Gekke vraag. Wat doe ik eigenlijk voor de kost ? Ja wat ? In deze zonderlinge tijd van amusementskunst, waarin je arbeid ongeveer gelijk staat met een boterbiesje voor literatuur slobberende bourgois-jofFeren-doe ik feitelijk niets anders dan wat een hipje uit de ‘Nieuwe Pijp’... doet: flodderen, nutteloos morsen, literatuur-pietjê uithangen.-Ik ben aan het zoeken, aan het ruien. Wat doe ik voor de kost? Wat? Héél komieke vraag. Enigszins mal antwoord ik:

‘Ik schrijf zo eens wat van tijd tot tijd.’

‘Watte?’

‘Dan eens dit, dan eens dat. Ik ben aan een boek bezig.’

‘Een boek ? Hoe gaat dat, een boek schrijven ?’

‘Ja-als je dat kon zeggen,’ praat ik diepzinnig.

‘Zeker schrikkelijk moeilijk ?’

‘Zo-zo. Lala. Ik ben maar een broekje.’

‘Ik had me een schrijver altijd anders voorgesteld,’ zegt zij teleurgesteld. ‘Hoe dan ?’

‘Zo... Zó... Zó... ik weet niet... Zo...’

‘Zo heel anders dan ik ?’

y

‘Hahaha!’

‘Heb ik iets dóms gezegd ?’

‘Welnee.’

‘Anders zou u niet lachen. Weet u wat esn mooi boek is, een prachtig boek, een boek waarbij je zit te huilen-da’s De Blanke Slavin.’

‘Ken ik niet.’

‘Kent u dat niet? Waarom lacht u nou weer? De Blanke Slavin kent toch

46