Kamertjeszonde

zinnen. Georgine belt aan. ‘Ben u daar juffrouw Bok?⁵-‘Nee. Ik ben het. M⁵n vrouw is naar bed,⁵ roept een mansstem. ‘Wil u me de huissleutel es geven, meneer Bok. D⁵r is iemand jarig-of, wacht, nee-ik kom zelf effen boven.⁵- Ik wacht voor de straatdeur. Er slaan wat deuren, dan is ze er weer.

‘Het spijt me toch dat ik me heb laten overhalen,⁵ zegt ze bedrukt.

‘Waarom ? Hindert u iets ?⁵

‘Ik doe het nóóit zó laat.⁵

‘Voor een énkele keer!⁵ verontschuldig ik.

‘Het is al half twee. Als ik om drie uur thuiskom, maak ik het kind wakker. Ze lag zo lekker, die dot.⁵ ‘Wélk kind ?⁵ vraag ik-zelf wat bedrukt.

‘Kaatje, m⁵n oudste.⁵

‘Hébt u dan kinderen ?⁵ zeg ik weer.

‘Twéé. De oudste woont bij me. De jongste, Toos-da⁵ s ook zo⁵n lekker dier-is bij mensen uitbesteed. Die is driejaar.⁵ ‘Ben u dan héüs getrouwd ?⁵

‘Nee maar da⁵s een vraag! Wist u dat niet? Mijn man zit in het buitenland.⁵

‘Ja zé hadden me zo iets verteld. Maar de mensen kletsen zovéél. Ik geloof nooit wat van anderen.⁵ ‘In mei ga ik naar hem toe.⁵

‘Vér hier vandaan?⁵ vraag ik met even schimmen de leegheid-leegheid van alleen-zijn-in kamer.

‘Naar Amerika,⁵ zegt ze praatlustig.

‘In mei? Da⁵s nog een héle tijd. In acht maanden kan een bóél gebeuren,⁵ zeg ik.

‘Wat lopen de anderen een end vooruit.⁵

‘Ja,⁵ praat ik. O, er is een heel-vreemde stroming in het gesprek, iets van lippen-intimiteit in het donker.

‘Het wordt toch wat kóél,⁵ vervolgt ze hard, in verwerende houding. ‘Altijd in de late avond,⁵ zeg ik mat. En weer pogen we elkaar met tastende woorden te benaderen.

‘Hebt u familie hier in de stad ?⁵ vraagt ze na een zwijgen.

‘Nee. Een enkele achternicht... Is uw man lang weg?⁵

‘Driejaar.⁵

‘Driejaar?⁵

‘Ja.’

‘Heeft hij zaken ?⁵ ‘Hij is diamantslijper.⁵

45