Kamertjeszonde

wat zeggen.,, wat... wat⁵...-Scherp zat stil, ik keek naar de grond. Toen nam ik een sentimenteel slokje koffie, moe van die literatoren-huwelijks-visie. ^cHet is toch wel mal, Scherp, dat ik, hier, in een kroeg van zulke dingen spreek,³ hernam ik na een poos.-^cWat doet het ertoe,⁵ zei hij. ^cIk zie niks van die dndere mensen. Zeg, dat zijn wel mooie gedachten. Maar het gebeurt nooit. Wat ?’-We zaten als twee redenerende, jeugdige Werthertjes. ‘Nee, het gebeurt nooit,⁵ zei ik. ‘D’r zijn geen krankzinnige nette-meisjes, d⁵r vergooit zich geen vrouw-ze willen engagement, nou maar zo lief, met engagement kaartjes verguld op snee én samen op een canapee met de gelukkige pa’s, ma⁵s, opoes erbij én staande recepties met sherry, madera, schuimpjes, bitterkoekjes én mag-ik-u-feliciterens ? én van-harte-dit, hartelijk-dat, én samen wandelen, dodderig-gelukkig, zo gelukkig, nee maar zo verliefd, zulke verliefde mensen, zo’n huwelijk-uit-liefde, met hoge hoed en glacéhandschoenen en voiletje en opgenomen sleep en dan vijf, zes maanden, een jaar, twéé jaar vrijen, stiekem in een donkere kamer, in een hoek van een gang-likken, lebberen, voelen, vingeren tot het meisje vermagert en de jongen pijn in zijn rug krijgt-en als er anderen bij zijn, zo fatsoenlijk, zo netjes, zo opgevoed, zo welopgevoed-en dan trouwen, rijen naar het stadhuis, daar liegen van gehoorzaamheid-volgen-onderhouen-voor een vreemde stadhuiskerel, voor een wildvreemde officiële idioot, fooien, bruiloftsherrie, de hele dag bekeken worden door glimlachende getrouwde familieleden, die stilletjes zwij-nigheden fluisteren, door publiek dat in de rij tuigen loert of het een knappe, lékkere meid is, de hele goddelijke dag geklets van zatte ooms aan de natafel, geestigheden van een verre neef die te veel gezopen heeft, pista-ches-geknap, amandelen-gekraak, liefhebberijkomedie met snoeperige toepasselijkheden van broers en zusters die zich verkleden, voordracht van een komieke vriend en dan stilletjes wegsluipen, nagekeken door glimlachende, glimlachende familie, geblér-accompagnement van schoonmama, naar een hotel, waar de kelners je vrouw beloeren-en zo de móóiste ogenblikken van je leven verdoen in gemene, burgerlijke patse-rij! Bah! Bah! Bah! Verbeel je: ik op zo’n canapee als een kelner-ik op het stadhuis, zo’n vent antwoord geven, ik condities-sjaggerend op zo’n dag, ik, aangekleed bougeois, in mijn uren van koninklijke extase, ik een handtekening zetten met zwarte inkt op wit papier als ik gezegd heb, gezegd met zwart van ogen in zwart van ogen: ik neem je tot vrouw! Nee. Dat gaat niet in déze tijd. Dat verdom ik! Het is om te bulken van ⁵t lachen!⁵ -^cHet is wél waar wat je zegt,⁵ zei Scherp dromerig, ^cik herinner me de bruiloft van m’n zuster. Er zou kerkelijk ingezegend worden. Dat had ik nog nooit bijgewoond. Het gebeurde bij ons aan huis, in de eetkamer. In

38