Kamertjeszonde

gelijk! Zo’n tenortje ontmoet overal kennissen. Nou lacht hij. Nou zij weer. Ik geeuw. En het tweede bedrijf begint.

‘Wie heb je daar gesproken ?’

‘Een ouwe kennis.’

‘Sist! Sust!’ Dat is de kaalhoofdige meneer, die knorrig omkijkt.

‘Nou heb maar zo’n drukte niet,’ zegt Karel.

‘Ik heb óók voor me plaats betaald,’ zegt de kaalhoofdige, vuurrood.

‘Ja, dat zal wel,’ zegt Karel kalm. Het diamantjoodje kijkt om en de vrouw met de paarse, groene, gele bloemen kijkt om. Maar de hele zaal lacht en gauw kijken ze weer allemaal naar het toneel.

Nu gluur ik uit verveling naar de zijstalles, om te zien met wié Karel sprak. Ze heeft haar voile opgeslagen en we kijken elkaar tegelijk aan, recht in de ogen, toevallig. Als ik dddelijk weer voor me kijk, weet ik dat zij gróte, grijze ogen heeft, aangename ogen. Ik probeer ze nog eens te zien, maar Karel zit anders. Zijn hoofd staat in de weg.

‘Hoe heet die dame, waarmee je daar hebt gesproken,’ fluister ik.

‘Het is de zuster van Casper.’

‘Van wie?’

‘Van Casper, de pianist.’

‘Sust! Sist!’

‘Man, hou je bek!’ brom ik tot het kale hoofd en volg voor een paar minuten de grimassen op het toneel. Nee, waarlijk, ik begrijp niets van het genoegen rondom. Op mijn manchet begin ik een paar noodzakelijke dingen aan te tekenen waarvoor ik morgen te zorgen heb en wéér ontmoet ik de grijze, gróte, eerlijke ogen. Ik hóü van die effen, strakke kleur. ‘Had me nou maar een dubbeltje gegeven om me te laten scheren,’ fluister ik weer.

‘Waarom ? ’t Is niks erg.’

‘Ik voel me zo vies.’

‘Je bent mal.’

‘O! Ooo!’

‘Geeuw zo niet.’

Dan maar weer dutten. Het applausgeroffel maakt me wakker. Pauze. We gaan naar buiten, wandelen op en neer in de Plantage. Tweemaal bij een lantaren passeren we de jonge vrouw, die in gezelschap van een oud, verdroogd vrouwtje is.

‘Je moet me toch eens voorstellen,’ zeg ik.

‘Aan wie?’

‘Aan die juffrouw.’

‘Aan Georgine Casper?’

21