Kamertjeszonde

‘Wat heb je nou weer!’

‘Als ik bij je ben, wil ik niet dat je met zulke proleten spreekt.^{5 c}Wat ben je toch een vervélende vent! Mig ik niet spreken met Jonkheer...⁵

‘Ik wil zijn naam niet weten. Zeker een van die ploerten die achter kommen, hé?... Dat laatje nou maar, hoor!⁵

‘Toe commandeer je hond en blaf zelf! Heb ik hém angesproken ?⁵

‘Dat kan me niet schelen. Ik blief d⁵r niet als schoppen zeven bij te staan.⁵

‘Doe het niet!⁵

‘Wil je liever dat ik wegga ?⁵

‘Motje zélf weten! Dat ééuwig gesappel!⁵

Vier, vijf minuten zitten we nijdig. D⁵r valt niet op te schieten met die méid... Ze doet wat ze zélf wil... En wat een krengig humeur als je er het minste zegt... Wat heeft ze te spreken met zo⁵n ploert, zo⁵n mooi aangeklede ellendeling met blonde pommadesnorren... zo⁵n stuk vuil!... Als ze denkt dat ik een kwajongen ben, heeft ze het mis... Maar dan effen omkijken en d⁵r haren zien dansen op d⁵r voorhoofd... en de valse stenen in d⁵r oren... zo⁵n straatmeid, die nóóit een pretje heeft... nóóit aan zee is... altijd achter de gore, vieze coulissen... nooit aan zéé.

‘Hier heb je de druiven.⁵ ‘Eet ze zélf maar.⁵

‘Nou! Nou-nou-nou! Heb ik zo erg misdaan ?⁵ ‘Je zult me nog gek maken, jij!⁵ ‘Laten we maar weer goeie vrinden worden, hé!⁵ ‘Vervelend schaip!⁵

‘Zijn ze lekker ? Nee, ik wil er geen. Ik hou er niet van.⁵

‘Als ik hem je geef?⁵

‘Ééntje maar.⁵

Din soezen we weer...

‘Weetje wat ik zou willen. Alf?... Boven op zo⁵n duin liggen... Wat mot dat heerlijk zijn... Wat een akelig idee in zo⁵n stad te leggen... vlak bij de huizen... vlak bij de mensen... Vin je niet?... Waarom kijkje me nou zo... ik kan het niet zeggen... zo raar an? Dat mot je niet doen... Dat maakt me verlegen...⁵

‘Ik ben blij als je zo iets zegt,⁵ zeg ik, lief vindend die sentimentaliteit.

‘Dat zei je straks ook in het rijtuig.⁵

‘Ik hoor je zó graag... Kan je niet zeggen waarom.⁵

‘Heb ik wat dóms gezegd ?⁵

‘Helemaal niet.⁵

‘Ik weet wel dat ik dóm ben... Jij ben veel te geleerd voor me... Ik weet

104