Droompaard en andere Falklandjes

stierf, was ’r nog geen kwart van de kist op — en nou heb ⁵k me in me hoofd gezet dat ⁵k zuinig met me phosphorlu-cifers mot wezen. Zijn ze op, dan kan ’k me zilveren doos-sie niet meer gebruiken...’

‘Néé, vader,’ lachte de dochter: ‘nou vertel je meneer niet alles. Hij is bijgelovig, meneer. Eens heeft-ie gezegd, dat-ie zolang die leeft z’n éigen lucifers wil houen en dat, zodra ze op zijn, z’n uurtje geslagen heeft! Ja zó mal is-die, meneer...’

Oud-mannetje keek ernstig voor zich, dampte, plette de lippen, sprak: ‘...Nou ja — ik hécht ⁵r an. Dat steek ’k niet onder stoelen of banken. — Ik héb nou eenmaal ’t idee dat ⁵k nét zolang leven zal as ’r nog lucifers in de kist zijn - dat is bijgeloof -- dat weet ⁵k wel — je mag niet bijgelovig zijn, dat weet ⁵k ook wel - maar ’t is eenmaal zo — en as ouwe mensen zich wat inbeelden, komt ’t meestal uit...’

^fi’k Zou ’n nieuwe kist kopen,’ lachte ik.

‘Ze zijn niet meer te krijgen,’ redeneerde hij grappig-ernstig: ‘ze zijn niet meer te krijgen. Ja — je kan nog wel phosphorlucifers kopen - maar niet meer van dat soort - niet meer van die kleine die in me doossie passen... En ze raken op meneer - ik mot zuinig zijn...’

‘’k Zou me maar niet ongerust maken,’ lachte ik weer: ‘van ⁵n lucifer hangt ⁵t leven niet af...’

‘Jawel,’ hield hij hardnekkig vol en grimmig blies hij rook naar de lamp: ‘dat wéét ’k wel - maar ik ben van ’n ander geslacht dan u, meneer. En ik hécht ⁹r nou eenmaal an...’

‘Dan willen we hopen dat ⁵r nog veel dozen in de kist zijn,’ zei ik.

‘Néé, meneer,’ sprak hij met nadruk: ‘véél zijn ’r niet meer.’

‘Hoeveel dan, vader?’ spotte de dochter.

‘Dat tel ’k niet,’ zei hij nijdig.

‘Nou - dat mot je juist!’ lachte de dochter...

90