Droompaard en andere Falklandjes

vlam langs het houtje trok, zoog hij haastig vlug puffend en haastiger nog blies hij het vlammetje weg, lei het halfverkoolde houtje op de asbak sloot netjes en langzaam het doosje, stopte het in de vestjeszak.

Onweerspreekbaar was ’r niets belangrijks aan dit doen en ik zou wel stevig vermijden ’t zo uitvoerig te beschrijven, als mij niet naast het serieus ouwe-mannetjes-be-weeg iets in de ogen getroffen had, dat me sterker deed toekijken dan gerechtvaardigd was.

Toen, gemoedelijk-weg, met m’n óók gedoofde sigaar in de hand zei ’k:

‘...Nou - met ’n vlammetje kunt u mij óók plezier doen...’ ‘⁵k Zal u helpen,’ antwoordde hij. Tot mijn verwondering stond hij op, nam de half-verbrande lucifer van de asbak, reikte hoog naar het glas van de petroleumlamp, trachtte het houtje vlam te doen vatten. Bijna brandde hij z’n vingers.

^£U is wél zuinig,’ glimlachte ik: ‘geef liever ’n verse.’

‘Neen, nee,’ zei hij, pijnlijk de vingers wrijvend: ‘zo smijten we ’r niet mee.’

Driftig scheurde hij ’n hoek van de krant, frommelde die tot een reep, hield ’t opnieuw boven de lamp.

Ik stak mijn sigaar op, spotte: ‘Wij jonge mensen kunnen van u héél wat zuinigheid leren...’

‘Ach, ’t is geen zuinigheid van ’m!’ lachte z’n dochter achter de tafel: ‘hij is bang dat z’n eigen lucifers opraken!’

‘Z’n eigen lucifers!’ informeerde ik.

‘Ja,’ begon de ouwe heer gepiqueerd uit te leggen: ‘daar lacht zij om - maar ik sta ’r op. Zie nou is hier, meneer, tien jaar gelejen toen m’n vrouw nog leefde, toen heb ’k is op ’n verkoping ’n hele kist lucifers gekocht - van die echte ouwerwetse phosphorlucifers, die je nóu in de stad niet meer krijgen kan - en die passen precies in me zilveren doossie. Daar zaten me ’n dozen lucifers in die kist, meneer! D’r leek geen opkommen an. Toen me vrouw

89