Droompaard en andere Falklandjes

Zo ongeveer was die avond het gesprek en aan de gril van ’n ouwe man zou ’k niet meer gedacht hebben - ’r gaat in ⁵t leven zoveel aan je voorbij - ware het niet dat hij, telkens als ik ⁵s kwam, aan z’n kinderlijk bijgeloof herinnerde. De lucifers schenen op te raken.

Doorgaans lag bij z’n tabakspot ’n stapeltje papieren strookjes, bukte hij zich naar het potkacheltje, smokkelde. Wij lachten dan.

‘Vader — zó hou je je niet an je voornemen/ zei de dochter: ‘zó is ⁵t geen kunst iets te geloven...⁵ ‘Da⁵s mijn zaak,⁵ zei hij dan, stroef.

En ⁵n ogenblik later probeerde hij ⁵n half verkoolde lucifer boven de lamp.

Het werd zomer. De kachel werd weggezet - de lamp ging eerst laat op.

Ik spotte niet meer met z’n bijgeloof. Het werd tragisch z⁵n listig bewegen gade te slaan.

‘Vader wordt kinds,⁵ zei eens de dochter, toen we alleen waren: ‘hoe ouwer die wordt - hoe meer de malle luci-ferskist ⁵m in z’n maag zit. Je kan geen doosje gewone lucifers laten slingeren of wég zijn ze. Precies of-die ze opeet. ’t Is niet bij te houen...⁵ ‘Laat ⁵m z’n gang gaan...⁵

‘Dat doe ⁵k ook - maar elk ogenblik zit je zélf in verlegenheid - zijn de standaards leeg - laatst was ⁵r uit de keuken ⁵n héél pak weg...⁵

In die dagen letten we vrij scherp op ⁵m. Het zilveren doosje bleef in z’n vestjeszak. Daarvan gebruikte hij niet meer. Wel streek hij druk gewone lucifers af. In z’n huisjasje zaten soms drie doosjes tegelijk. Vragen er om dee hij nooit. Dan werd-ie bespot. Hij nam ze of kocht ze.

Toen kwam de winter mét het potkacheltje, mét de lamp. Tevreden rookte hij z’n pijpen, scheurde stukjes papier af, stak de pijp in de kachel.

Maar hij vatte kou, werd bedlegerig, stierf onverwacht. In de grote luciferskist vonden ze - hij had er een hang

9i