Droompaard en andere Falklandjes

‘Ben je d’r al meer geweest?’

Nee, mensiief. Ik heb nooit tijd gehad om te reizen.⁵ Over en weer zaten ze te praten. Dan zette d’r een ’n lied in, overschreeuwend en overstampend het gedreun van de wagen. D’r was ’n juffrouw, zo’n vriendelijk mens, die zoetigheid presenteerde en een ander had een fles met eau-de-Cologne. Bartje keek genoeglijk toe, altijd kauwend en trekkend, met de gele, tanige vetplooien van haar magere hoofd. Je was d’r eer je ’t wist. De tijd was omgevlogen.

‘Nou, dag juffrouw.⁵

‘Gijs, help de ouwe juffrouw ’s!’

Ze was nu op ’t perron, in Amsterdam. Daar had je al ’n agent.

‘Mijnheer de agent, zou u mij eens willen zeggen waar de... waar de... de...’

‘Wat moet je, moedertje?’

‘Ik mot naar me zoon, die woont, die woont... Och, lieve God, nou heb ik de naam van de straat vergeten!’

‘Is het hier in de buurt?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Hoe heet-ie?’

‘Willem.’

‘Van z’n van?’

‘Willem de Boer.’

‘Ken ik niet. Wat doet ie?’

‘In betrekking.’

‘Weet je dan niet waar-die-woont?’

‘^Jt Zal me wel weer te binnen schieten... wacht maar... wacht maar!...’

Voor het station, bij de tramwagen, dribbelde ze heen en weer, zich inspannend, zenuwachtig, angstig. Ze wist ’t niet meer. Wat ze ook dee, ze wist ’t niet meer. ’t Was zo’n ellendige naam, zo’n verschrikkelijk-lange naam. Nog probeerde ze ’t eens. Beverig sprak ze een koetsier aan: ‘Mijnheer, heb u wel eens van me zoon gehoord?’

7