Droompaard en andere Falklandjes

‘Wees nou voorzichtig met uitstappen/

‘Ja, ja-ja.’

‘Verlies je retourkaartje niet.’

‘Nee, lieve mens.’

‘Nou, ajuus tante... Pas op voor ^Jt portier. Hou je rokken

binnen.⁵

‘Da-a-a-ag!’

‘Da-a-a-ag L.’

‘Da-a-a-ag!...’

‘466... Oude-Zijds-Voorburgwal!’

Ruts! Daar ging de trein. Vergenoegd zat Bart je in het hoekje. Ze had de kalebas neergezet, wreef de plooien glad van de bruin-rode, gebloemde omslagdoek. Vergenoegd keek ze uit het raampje en verwonderde zich, dat een trein zo gauw gaat. Vergenoegd kauwde ze. Ze kauwde altijd. Niemand wist wat ze kauwde. Ieder wist dat ze kauwde. De leren, geplooide kinnebakjes trokken regelmatig op en neer, de diepe vetplooien van de hals waren geen moment zonder beweging. Het was een aardig, rustig, oud-vrouwtjes-doen, afgewisseld door een even regelmatig openen van de mond, het vertonen der bruine tandstompjes en der zwarte grotjes er tussen. Het grijsgrauwe haar lag glad om het benige hoofd. De bruin-rode gebloemde doek hing zonder een kreuk om de blauwe, Zondagse rok.

Ze zat in een volle coupé. D’r waren juffrouwen en mannen, allemaal plezierige, vrolijke mensen, die ’t ene liedje na het andere zongen.

‘Ga je ook naar Amsterdam, ouwetje?’

‘Ja meneer.’

‘Zeker famielje opzoeken?’

‘Me zoon.’

‘Woont die in Amsterdam?’

‘Zes maanden.’

‘Gaan jullie samen de peentjes opscheppen, hè?’

‘Nou alsjeblieft.’

6