Droompaard en andere Falklandjes

‘Van je zoon?’

‘De Boer heet-ie.’

‘D’r zijn wel honderd de Boer’s hier ouwetje. Weet je de straat niet?⁵

‘De straat... De straat! Dat’s nou toch verschrikkelijk... Ik wist ⁵t zo goed !’

‘Waarom heb-ie ⁵t niet laten opschrijven?’

‘Ik kan niet lezen, mijnheer.’

‘Zeg, Tinus, heb jij wel eens van ’n De Boer gehoord?’ ‘De Boer?... Ik ken een schoenmaker De Boer... Kan ⁵m dat zijn?

‘Ach God, nee, mijnheer!... Mijn zoon is in betrekking.’ Niemand wist ’r te helpen. Met snelle, bibberende rukjes kauwde ze, hield de mand vast met de bevende handen. Wat zou ze nou doen? Ze zou verder wandelen, vragen, net zolang tot ze gevonden had. Ze liep recht-uit de Weesperstraat in, rondkijkend, beduusd door zoveel mensen. Zachtjes-an sukkelde ze over de stoep, voor elkeen opzij wijkend, iedereen aankijkend of ⁵t soms Willem zou zijn. Dan stond ze weer stil, vragend: ‘Weet u hier soms Willem de Boer?’ Maar niemand wist ’t.

Ze wezen haar ’n winkel an, waar eieren, boter en kaas verkocht werd, maar de vrouw in de winkel had nooit van ’n Willem de Boer gehoord. Toen ze de Weesperstraat had uitgelopen, keerde ze terug, moe, nog eens vragend, nog eens vragend tot bij ⁵t station. Op een stoep van de Sarphatistraat ging ze zitten, tobbend, zoekend en begon stilletjes te huilen.

‘Scheelt er wat an vrouwtje?’

‘Ik zoek me zoon, mijnheer.’

‘Is die van je weggelopen?’

‘Nee, nee.’

En dan begon ze weer de uitlegging, weer hetzelfde.

Nu hield ze de ogen dicht en bad. Ze bad altijd als ze in moeilijkheden was. Nou bad ze zachtjes, met gevouwen, trillende, ouwe handen: ‘Lieve God in de hemelen... Zeg

8