Droompaard en andere Falklandjes

Zij boemelt

Ze was — wat ze was kan maar niet in ’n vloek en ’n zucht gezegd worden, doch trachten wij het — ze was muzikaal én grijzend én getrouwd én naar Amsterdam overgekomen. Dit zijn wel de hoofdlijnen van haar leven, maar onvolledig en oppervlakkig. Vervolgen wij enige noodzakelijke bijzonderheden. Wat het muzikale betreft: in haar jeugd had zij gezongen - haar vele levensjaren had ze gespééld, lichte en zware dingen (op de piano), Salonbloe-men, ⁵n wals van Chopin, fantasies van La Traviata en Mignon, de Rhapsodie van Liszt, Daisy Bell, de Leonore-ouverture, Aft er the hall was over, potpourri’s uit Caval-Ier ia, Komm Karlienekel etc. Zij was niet muzikaler, niet onmuzikaler dan andre dames die een huurpiano bewerken en hare buren door ⁵n éénsteens of halvesteens-muur-tje van heur — naar men zegt - dierbaarst zieleleven — doen medegenieten. Zij had zelfs éénmaal in hare provinciestad ^Jn bespreking bereikt onder het hoofd Kunst en Letteren en éénmaal had de dokter haar een maand het spelen verboden daar ze vingerkramp had opgelopen, wat ze ⁵s middags bemerkte toen ze ⁵n paar spiegeleieren wou bakken. Zij was muzikaal. Voorts zeide ik: grijzend, grijzend zowel aan de slapen als wijder-op tót aan de haarwrong, die minder grijs was, ómdat je van een op andermans hoofd gegroeid vlechtje niet met billijkheid verlangen kunt, dat ⁵t meêkleurt met de spectraalemoties op eigen kruintje. Zij was zestig, droeg ⁵n zwart-thibet japon - geen mantel (⁵t was zomer), liep op gemakkelijke stoffen wandelschoenen met platte hakken - ’n hele uitkomst als je drie eksterogen bezit, die naar geen voetbaden luisteren - opende druk en nerveus haar ouderwetse beugeltas, waarin ze machtig-secuur ⁵r portemonnaie, ⁵n bon-bonnière (met pepermuntjes en drups), ’n reukdoosje (met eau-de-cologne en rozenolie), ^Jn nétjes gevouwen zakdoek en ’n nagelschaartje bewaarde. Ze droeg verder

81