Droompaard en andere Falklandjes

Bartje

Wat Bartje overkwam, de dag vóór ze stierf.

De dag vóór ze stierf, had ze het enig en zonderlingst lotgeval in haar leven. Negen en zeventig jaar had ze rustig, zonder te grote oneffenheden bij Arnhem gewoond. D’r man was dood. Willem leefde. W^Tillem was d’r zoon, die in Atjeh geweest was en nou in Amsterdam in betrekking was.

Waarschijnlijk zou Bartje zónder het enig en zonderlingst avontuur gestorven zijn, wanneer ze niet plotseling op het denkbeeld gekomen was, om Willem te gaan opzoeken. Ze hadden d’r in Arnhem verteld, dat er een pleziertrein zou lopen voor een koopje. Nog nooit had ze gereisd. Nou wou ze. Ze wou en was d’r niet meer af te brengen. Ze was zo ineens koppig geworden.

Als de bovenbuurvrouw d’r sprak van d’r leeftijd, lachte ze met ’n krakend lachje en zei dat ze de horlepiep nog wel kon dansen. Ze wou. Ze wou Willem verrassen. Ze wou Amsterdam zien. Ze was plots jong geworden.

Toen ze in de derde-klasse-coupé zat met de ouwe rimpelhanden op de hengselmand, riepen ze ’t nóg eens: ‘Weet je ’t nou, tante Bart?’

‘Ja, ja-ja,’ knikte ze knorrig.

‘Zullen we ’t maar niet op een stukkie pampier schrijven?’ ‘Wel gut nee, mens! Wat maak-ie je nou toch moeilijk!’ ‘As-je ’t nou eens vergeet!’

‘Ik vergeet ’t niet.’

‘Bij Pieters op de Oude-Zijds-Voorburgwal.⁵ ‘Ja-ja-ja.’

‘Weet je ’t nummer nou goed?’

‘466.’

‘Nee!... Daar heb-ie ’t al... 463/

‘Dat zei ’k ommers.’

‘Kan de fles niet omvallen?’

‘Die staat tussen de krentenbroodjes.*

5