Droompaard en andere Falklandjes

Dorpsruzie

Simon Appel kwam met zijn vrouw van de stad. Hij had geld gebeurd en een extra-glaasje gedronken, wat hem nooit best bekwam. Bij tijden was hij zeldzaam-zwaarmoe-dig van dronk, log van redenering.

Zo ook nu.

Op de hoogte van de herberg, liepen zij Kees, Lange Hein en Ari voorbij, die uit de kroeg bij de kerk kwamen.

‘n-Avond!’ - riep Kees.

‘Avond!’ - lange Hein.

‘n-Avond, Botje!’ — riep Ari.

Botje was de bijnaam van Simon Appel, zoals zijn vader Grote Botje heette. Waarom? Het was de traditie.

De kinderen spraken van Botje en grote Botje. De vrouwen kenden alleen de vrouw van Botje. Het was zelden gebeurlijk dat men dwaas-deftig Simon Appel zeide als men Botje bedoelde. Zelfs op de jaarlijkse verkopingen van takkenbossen mijnde hij als Botje en de notaris twijfelde geen moment aan de identiteit. Vanavond was het anders. Simon Appel, sentimenteel-gemelijk, gestoord in een botte, logge redenering, waarmede hij zijn vrouw onderhield, stoof plotseling op de drie mannen toe, schreeuwde woedend:

‘Wié zeit ’r Botje?’

‘Wie dr’ Botje zeit...? Ik zei Botje!’

‘En zeg jij nou nóg is Botje! Zeg ’t nou nóg is!...’

‘Heb-ie ’m weer om, Botje?’ - vroeg lange Hein. ‘Waarom scheld je mijn voor Botje,’ gromde Botje, dicht opdringend op Ari, die te lachen stond - ‘heb ik wat van jou an...? Wat mot je van mijn...?’

‘Ach, Simon, maak nou geen ruzie,’ begon de vrouw, huilerig van spreken: ‘Kom nou mee naar huis... Ze doen je ommers niks... Wees nou wijzer!’

‘Blijf van me lijf!’ - schudde Botje haar af, dompkwaad-aardig: ‘Ik wou nou is van hém weten, wat-ie met Botje

39